پیر سبزعلی رمضان‌علی (وفات 1938) در بمبئی بزرگ شد. مادر بیوه‌اش که دل‌نگران خودسری پسر نوجوانش بود، او را به گوادر، در سواحل بلوچستان فرستاد تا تلمذی واراس محمد ریمو را بکند. تحت آموزش و سرپرستی وی، شخصیت سبزعلی آنچنان تغییر کرد که به زودی به عنوان یکی از پویاترین خادمان و خوش قریحه‌ترین سخنوران جماعت اسماعیلی شهرت یافت.
در سال 1923، امام سلطان محمد شاه آقا خان سوم پیرسبزعلی را برای مأموریت سختی به آسیای مرکزی فرستاد تا با جوامع اسماعیلی مناطق کوهستانی و دور افتاده ارتباط برقرار کند. سبزعلی خاطراتش از این سفر سخت و طاقت‌فرسا را به زبان گُجراتی می‌نویسد. این خاطرات برای اولین بار و به صورت پیاپی از 1924 تا 1926 در مجله اسماعیلی چاپ شد. در ادامه ی این مقاله قسمت‌های دهم و بیست و سوم سفرنامه شگفت‌انگیز وی می‌آید. او در این بخش ها سفرش به چترالرا که اکنون در پاکستان واقع است شرح می‌دهد. در بخش دهم ، که به سبکی ادبی نوشته شده است، پیرسبزعلی از مأموریت پیش‌رو و باور کامل و اعتماد خود به امام صحبت می کند. در بخش بیست و سوم ، در کوه‌های بدخشان سبزعلی با تعداد زیادی از مولای‌ها ، اسماعیلی‌های آسیای میانه، روبه‌رو می‌شود. او از دیدن وفاداری آنها در سخت‌ترین شرایط، و شادی و سرور در مجلس معنوی‌شان که کل شب ادامه داشت و خواندن پر شور و حرارت اشعار ناصر خسرو به شگفت می‌آید و اشتیاق آنها را برای شنیدن فرامین، دعاها و راهنمایی‌های امامشان و تحسین خود را از سرسپردگی حتی کوچکترین فرزندانشان بیان می‌کند.
Share what you’re reading on social media
If you liked this, you may also enjoy reading
روز سَبْت و حدود دین در اندیشه حکیم ناصر خسرو
اسماعیلیان در الموت و جنوب ناحیه دریای مازندران پس از فتوحات مغول
